Sana 'Hiç ellerinin sana ait değilmiş gibi geldiği oluyor mu?' diye sormuştum.Bazen öyle bir oluyorum ki sırf ellerim de değil, 'ben' bana ait değilmişim gibi geldiğim oluyor. O zaman anlıyorum yine bir şeylerin beni yukarılara götürdüğünü.Her seferinde başka bir şey,başka bir yer gördüm,işaretlerimi aldım ve dilimde/kulağımda şarkılarımla geri döndüm.

İnanıyorum hem de fazlasıyla birlikte. En sonunda da burada KENDİMİ YAPABİLMEM gerek...O zaman her şeyi tamamlamış olacağım.

Zamanım yetmezse de zaten yine geri gelmeyecek miyim ki?!

Ve durmadan devam edersin gönlünde,hayatında olan her şeyi paylaşmaya; bir cd, bir kitap, bir gülücük, bir bakış, bir ses, bir selam, bir ''sen'', bir ''ben''.. ta ki son nefesini verene kadar...

“SANA ONU GERÇEKTEN NEDEN ALDIĞIMI Bİ’ BEN BİLİYORUM”

Doğum günü.. Yılbaşı.. Sevgililer Günü..  Ve hatta bazı “önemli” günlerin yıldönümleri..

Hediye alma bahanesiyle dolu günler hepsi değil mi? Durup dururken hediye alınca pek bir anlamlı gelmeyecekmiş gibi…

Benim tabir ettiğim şekliyle bu “bahane günleri”, kadınlar için heyecan verici ve merak dolu olurken, erkekler için tam bir kabustur. Hani sırf hediye de yetmez, öncesinde şehrin en havalı restoranında bir de yedirmek içirmek icap eder hatun milletini. Duyarlı bir erkek için –ki birçoğunun duyarsız olduğu düşünülür-  geri sayım başlayıp da zaman azaldıkça, stres ve tasa artar. Erkekler bu ters orantının farkına ne kadar çabuk varırlarsa bu süreci sevgililerine karşı o kadar terslenerek geçirmeye başlarlar. Belki bu terslenmenin altında içten içe gelen ve uzun zamandır dillenemeyen bir “Hadi ayrılalım!” mesajı bile gizlidir, ki böylece hediye alma-verme merasiminden de kurtulmuş olacaklardır.

İşleri kadınlara göre daha zor, evet, çünkü fikir alacakları en yakın erkek arkadaşlarının bile kendilerine hayırları yok hediye alma konusunda. Sevgililerinin en yakın kız arkadaşlarına danışsalar danışıklı dövüş etmiş gibi olacak, kendi zevkleriyle hareket etseler zevkler ve renkler tartışılacak, direkt gidip sorsalar “e şimdi sürprizi mi kaldı” duvarına toslayacaklar ve sonuç olarak kadını memnun edemeyecekler. Bir de anne ve babaya danışma seçeneği var ki onda da yüksek ihtimal “al sevgilini, gidin bir pastaneye, limonata içip pasta yiyin; hem düğün pastanız için de prova olur” gibi oğlunun mürüvvetini görme isteğinin en sancılı mesajı alınacaktır. 

Seçenekler değerlendirilir ve yumurtanın kapıya dayanmasına ramak kala panik halinde hediye alınır ve o güne dair güzel bir program yapılır. Yine hatırlatıyorum; erkeklerin her zamanki hallerinin aksine böyle günlerde de kadınların kalbine giden yol mideden geçer, güzel bir akşam yemeği mutlaka programda olmalı aman diyeyim!

Mideler mutlu edildikten sonra geriye erkek tarafının hediyesini vermesi kalır. Bakalım kendisi belli başlı olarak neleri uygun görmüş bu günde ve neden?

1-    En pahalı butiklerin birinden alınmış ama kadının tarzının tamamen dışında olan bir kıyafet. Neden: Sevgilim iğrenç giyiniyorsun! Tarzını değiştir.

2-    Yine en pahalı çiçeklerden yaptırılmış bir buket ama öyle böyle değil. Neden: “Seni ben çiçeklerden, böcekten..” diye başlayan sevgi ifadesi. Bak, kendim seçtim bunları.

3-    Yurtdışı açık seyahat bileti. Neden: Seni orada daha çok sevecekmişim gibi hissediyorum kendimi.

4-    İç çamaşırı. Neden: Fanteziler sınır tanımaz! Tabi ya!

5-    Yemekten sonra gelecek olan tatlının içine gizlenmiş tek taş pırlanta yüzük. Neden: “Tek taşımı kendim aldım” dedirtmem ben sana. Hem o kadar yüzdük, bakalım kuyruğu nasılmış bu işin??

6-    Cep telefonu. Neden: Birbirimize benim aracılığımla ulaşmış olalım. Yersen. Hem belki malının kıymetini de bilirsin bu sayede!

7-    Çok şık bir saat. Neden: Zamanın benimle akıp gitsin, baktıkça beni hatırla, ben beceremiyorum çünkü.

Bu hediyelerle kadınlar bir nebze olsun mutlu edilir ama tam bir doyum asla sağlayamazsınız inanın. Listeyi aslında daha da uzatabiliriz ama hepsinin altında yatan gerçek anlam bir tane ve onu sadece erkek bilir ve tüm gece boyunca içinden tekrarlar: “Mecburen mecburen, mecburiyetten..”

Güzel rol yapıyorsunuz aslında ve kadınlarınızı bir şekilde az da olsa mutlu edebiliyorsunuz. Çünkü “mecbursunuz”..

“YAŞASIN SEVGİLİMLE ALIŞVERİŞE GİDİYORUZ!”

Aman Tanrım!  Haftasonu geldi yine..

Erkekler için işten güçten, dertten tasadan uzak geçirilmesi gereken iki dolu gün. Pazar günü futbol günüdür çoğunlukla onlar için. Erkek erkeğe toplaşılıp uygun bir yere gidilir, ellerde patlamış mısırlar ve biralar ile bütün haftanın yorgunluğu ve sinir birikimi boğazlar patlayana kadar bağırmak suretiyle atılır.

Ben hemen bir gün öncesine, yani cumartesi gününe dönmek istiyorum çünkü o günü bekleyen bir kadınımız var. Şansımıza bu cumartesi de erkeğimiz için alışveriş günü olarak düşünülmüş.

Kadın oldukça delirmiş, daha evden çıkarken ağzından salyaları akmaya başlamış; “Ay oraya da bakmam lazım unutmayayım”, “Aman çizme mi alsam uzunundan, yoksa bot mu?”, “Dolapta bir ton şey var ama bir o kadar da ihtiyacım var, sıraya sokamıyorum, üf ne yapacağım ben ya!” tarzından cümleler birbirinin ardı ardına geçmektedir kafasından. Erkek ise sakin ve bir o kadar da kesindir bu konuda; kadınlar gibi ayrıntılı hesaplamalarla kendisini daha fazla yormak gayet aptalca olacaktır onun için: “Kösele ayakkabı, bir kot pantolon, sezon sonundan da bir kaç tane t-shirt aldım mı tamamdır”. Kafada başka soru? Tabi ki yok, erkek gayet kararlı ve net.

Alışveriş mahalline gidilir; erkeğin ilk gözlemlediği şey o “özel” anlarda ne hikmetse hep başı ağrıyan kadının alışveriş sırasında gayet enerjik ve avını yakalamaya çalışan bir aslan gibi aç oluşudur. Erkek, “Benim beraber olduğum kadın bu mu gerçekten?” diye sormadan edemez kendine. 

Erkeğin işi ilk yarım saat, bilemediniz kırk beş dakikada bitmiştir. Kadının kararsızlığı, giydiği şeyleri sevgilisinin onayına rağmen kendine bir türlü yakıştıramaması, bu sebeple uzayan alışveriş süresi, kredi kartının onay vermemesi ve erkeğin elini cebine atması, mideden yükselen guruldamalar, ayaklara inen kara sular falan derken erkeğin bir günü daha iş günüymüş gibi gergin ve sıkıcı geçer.

Koşturmaca genelde ellerde poşetlerle sinemada sonlanır.

-       Acaba hangi filme gitsek?

-       Bak hayatım, “Terror in the Mall” vizyona girmiş. Yahu bu 1998 yapımı film değil miydi?!

Benden söylemesi, biraz kadınlar gibi olun. Kararsızlık alsın yürüsün, seçme yetiniz kaybolsun, delirin, salyalar akıtın; işiniz çok daha kolay olacak. Sonra kendinize gelmeyi ihmal etmeyin ama.

AZİZ VALENTINE N’APTIN SEN YA!?

365 gün içinde sanırım en sevmediğim şu “Sevgililer Günü” denen kırmızı ve pembelerin hakim olduğu gün. Özellikle de erkeklerin bu günü kutlamalarından hiç haz etmiyorum. O gün bütün erkekler gözüme yürüyen koca kalpler gibi görünüyorlar. Bilenleriniz vardır belki: Roger Sanchez’in Another Chance isimli şarkısının klibinde de elinde kalple yürüyen bir hatun var; hatunu o şekilde sokakta yürürken görsem kafa göz dalarım! Heh işte, her 14 Şubat’ta da kutlama yapan erkeklere karşı aynı sevimsiz hisleri besliyorum.  Erkekler bu kadar “pembe” şeyleri kutlamasınlar, ya-kış-mı-yor! En basiti samimi olanları samimiyetsiz, parası olmayanı daha da parasız kılıyor. Yazık!

Peki “sevgili” olanlar arasında bir “zorunluluktan” öteye gidebiliyor mu bu kutlama hadisesi? Bu pek kıymetli 24 saatlik günü ilişkilerindeki en mutlu gün olarak geçirenler, gün dönümü ile birlikte yine birbirlerine karşı gerçek maskelerini takıp alıp verdikleri güllerin çöpe atılma zamanlarını bekliyorlar ve ben de işte tam burada gülüyorum, hem de gonca gonca gülüyorum! Merak ediyorum; gerçekten “sevgili” olunduğu için mi kutlanıyor bu gün, yoksa “SEVGİ”li olunduğu için mi? İkisi arasındaki ince çizginin olduğu yerde her 14 Şubat’ta ben ve Aziz Valentine karşılıklı oturup şarap içiyoruz.  “Ne iş Azizim?” diye sorduğumda “Herkes benim kadar yürekliymiş çok şükür, yoksa 364 gün işimiz vardı.” diyor. Zor zanaat tabi her günü sevgiyle, sevgiliyle yaşamak.

Bunları bu 14 Şubat’ta da “tek tabanca” olduğum için yazmıyorum. Aziz Valentine’e saygım sonsuz, sadece gününü sevmiyorum! Siz de günü değil, “sevgili” olmanızı sevin derim.

Yine de adettendir söylemek; Sevgililer Günü’nüz  kutlu olsun! Şerefe!

AYRILIRKEN SAÇMALAYANLARDA BU AY

Biriyle beraber olmak/olabilmek ne kadar zor birşey!

“Sevgili” sıfatlarını edinene kadar geçen zaman kendi kendimize yaptığımız işkencelerle doludur; nefes alamayız, yemek yiyemeyiz, uyuyamayız, kalbimizi yerinden çıkarırcasına hızlı hızlı çarptırırız, kelebekler yutarız midemizde kıpırdasınlar diye. Hali hazırda zaten mazoşistsek bunlar bize pek dokunmaz, hatta kendimizi sadist bile ilan edebiliriz. Sıfatları üstümüze giydikten sonraki zaman da ayrı bir sancılıdır. Kadın veya erkek demeden herbirimiz aynı anda muayyen günlerimizi yaşarız aslında; her şey hassaslaşır, bulutlardan nemler kapılmaya başlanır, paranoyaklık had safhaya ulaşır. “Güven” denen kavramı var zannederiz hep, ama aslında var olan “güvensizliğin” ta kendisidir. Yalan söylemeyen bizler bir bakmışsınız ki yalancının önde gideni olmuşuz elimizde yine yalandan bir bayrakla. Canım cicim aylarını bir avazda tüketir ve gerçeklerle yüzleşmeye başlarız. İki ihtimal vardır; ya yeryüzeyindeki en muhteşem ilişkiyi yaşıyoruzdur ya da o kadar büyük bir çıkmazdayızdır ki insan olarak bile hiç yaşamamış olmayı dileriz. Zamanında yerlere göklere sığdıramadığımız insanı şimdi kendi ellerimizle yerin dibine gömmek istiyoruzdur bile. Sonuçta farkında olmadan birini öldürüp kendimizi katil sıfatına büründüreceğiz ama bunu yaparken hafifletici sebeplerimizin olması lazım. En samimi ve dürüst sebepler işe yaramaz boşuna uğraşmayalım. Misal; “Artık mutlu değilim”, “Aşkım bitti”, “Ben cidden birşey hissedemiyorum artık” , “Başka birine gönül verdim”. Ne kadar net oysa ki bu cümleler, bana söylendi oradan biliyorum. Ayrılık vakti yaklaştı mı sesler yükselir, sular seller götürür ortalığı ve saçmasapan şeyler çıkar ağzımızdan, çıktığı gibi de karşımızdakini tam arkasında onun için kazdığımız, kollarını açmış bekleyen derin çukura itmiş oluruz. Son bir boş bakış atıp bir kez daha saçmalarız; “Sorun sende değil aşkım, bende!”

Aranızda sorusu olan erkekler varsa, onları “her canlı ölümü tadacaktır” yazısının tam altında bekliyor olacağım. Sanırım hepiniz neresi olduğunu biliyorsunuz?